Η λιτότητα οδηγεί σε έμφραγμα τις υπηρεσίες υγείας-πρόνοιας

Στον προϋπολογισμό του 2006 οι διαθέσιμες δαπάνες για υγεία-πρόνοια μειώνονται στο 2,7% του ΑΕΠ, από 2,8% του 2005 και 2,9% του 2004. Το κονδύλι για προσλήψεις, μισθοδοσία προσωπικού, επιδόματα, ψυχιατρική μεταρρύθμιση, επείγουσα φροντίδα (ΕΚΑΒ), φροντίδα ατόμων με αναπηρίες και άλλες κατηγορίες κοινωνικά αποκλεισμένων, προγράμματα αντιμετώπισης ναρκωτικών και AIDS, ενίσχυση πολυμελών οικογενειών και νέα εξαγγελία για το τρίτο παιδί, κλπ., δείχνει αυξημένο κατά 272 εκατομμύρια ευρώ αλλά απέχει πολύ σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες. Ακόμα και σε σχέση με δομές που πρέπει να δημιουργηθούν με βάση σχετικές διατάξεις που προβλέπονται από τη πρόσφατη νομοθεσία (δημόσια υγεία, ιατρική της εργασίας, αιμοδοσία).
Τα προβλεπόμενα 30 εκατομμύρια ευρώ για προσλήψεις δεν φθάνουν ούτε για 1500 νοσηλεύτριες/ ες.
Μ’ αυτή τη πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση όχι μόνο δεν προχωρά στη δημιουργία δικτύου Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας για πρόληψη και προαγωγή της υγείας των πολιτών αυτής της χώρας, αλλά με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε έμφραγμα μικρά και μεγάλα νοσοκομεία. Δημιουργεί επί πλέον ανασφάλεια στους έχοντες ανάγκη για υπηρεσίες υγείας και διογκώνει ακόμα περισσότερο τις ήδη υψηλές ιδιωτικές δαπάνες υγείας.
Η κακή εικόνα ολοκληρώνεται με την άρση μονιμότητας των υγειονομικών, τη παραχώρηση σημαντικών τομέων λειτουργίας των νοσοκομείων σε υπεργολάβους, τη μείωση κατά 2,8% του ΠΔΕ και τη χαμηλή απορροφητικότητα των κοινοτικών κονδυλίων του Γ΄ ΚΠΣ.
Ο προϋπολογισμός στο σκέλος της υγείας δεν δίνει καμιά προοπτική ότι η χώρα μας θα αποκτήσει αξιόπιστες και ποιοτικές υπηρεσίες, που θα παρέχονται δωρεάν στους άγρια φορολογουμένους πολίτες της, οι οποίοι βάσει στοιχείων του ΟΟΣΑ βάζουν επιπλέον από την τσέπη τους το 50% των συνολικών δαπανών υγείας (Ιδιωτικές Δαπάνες Υγείας, out of pocket).
Όσον αφορά το σκέλος της πρόνοιας δεν έχουν να περιμένουν τίποτα οι άνθρωποι με αναπηρίες και οι κοινωνικά αποκλεισμένοι, οι οποίοι θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, τα δε ιδρύματα πρόνοιας θα συνεχίσουν να αποτελούν αποθήκες ανθρώπινων ψυχών και αντικείμενο ενασχόλησης διαφόρων «φιλανθρώπων».
Εκτός όλων των παραπάνω, αν ληφθούν υπ’ όψη οι ανατιμήσεις στα φάρμακα, στο υγειονομικό υλικό, στον ιατρο-τεχνολογικό εξοπλισμό και στους λογαριασμούς κοινής ωφέλειας το μέλλον για το χώρο της υγείας-πρόνοιας
των ανθρώπων με αναπηρίες και γενικότερα των κοινωνικά αποκλεισμένων διαγράφεται δυσοίωνο.

Γι’ αυτό ο διπλασιασμός των δαπανών για υγεία-πρόνοια είναι «εκ των ων ουκ άνευ» για την ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα τους, τη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όσους έχουν ανάγκη, νέο ιατρικό μισθολόγιο, αξιοπρεπείς αμοιβές και συνθήκες εργασίας για τα υπόλοιπα επαγγέλματα υγείας στους ευαίσθητους αυτούς τομείς.